Potrójna wygrana Kancelarii - 2 x WIBOR + 1 x CHF

W styczniu br. Kancelaria reprezentując Banki w sporach z konsumentami odniosła potrójny sukces w ciągu jednego tygodnia – w dwóch sprawach WIBOR-owych oraz w jednej sprawie dotyczącej umowy kredytowej waloryzowanej kursem CHF.

Bank, reprezentowany przez Kancelarię, wygrał w jednym tygodniu aż dwie sprawy WIBOR. Sądy oddalając powództwo poparły argumentację Kancelarii, iż WIBOR jest w praktyce polskiego systemu finansowego jedynym wskaźnikiem referencyjnym zmiennego oprocentowania z jakiego mogły i mogą  korzystać Banki w umowach kredytowych zawieranych z konsumentami. Nawet, jeżeli istnieją prace nad wprowadzeniem nowego wskaźnika zmiennego oprocentowania, to nie znaczy automatycznie, że sam WIBOR jest nieprawidłowo ustalany, czy też jego zastosowanie nosi znamiona abuzywności. Sądy uznały, iż klauzula zmiennego oprocentowania oparta o stawkę referencyjną WIBOR jest sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały dla przeciętnego konsumenta. Nie można zatem uznać zasadności tez powodów wskazujących na jej potencjalnie abuzywny charakter – tak wyrok Sądu Rejonowego w Stargardzie z dnia 16 stycznia 2025 r., sygn. akt: I C 110/23 oraz wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 17 stycznia 2025 r., sygn. akt: I C 64/24.

W sprawach CHF jeszcze nie wszystko jest przesądzone - tezę taką potwierdza wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 stycznia 2025 r., sygn. akt XXVIII C 6865/22.

Sąd Okręgowy w Warszawie wydał korzystne dla reprezentowanego przez Kancelarię Banku orzeczenie w sprawie kredytu hipotecznego indeksowanego do waluty CHF. Sąd doszedł do przekonania, że nie można ustalić nieważności umowy kredytu z uwagi na to, że zamierzony cel świadczenia został osiągnięty - kredytobiorcy kupili nieruchomość, co byłoby niemożliwe bez środków wypłaconych im przez Bank. W związku z tym Sąd oddalił w całości roszczenie powodów o zapłatę rzekomo nienależnego świadczenia. Roszczenie o ustalenie zostało oddalone w przeważającej części – Sąd ustalił w miejsce nieważności umowy kredytu, bezskuteczność tylko jednego jej postanowienia. Umowa kredytu została utrzymana w mocy.

Powyższe orzeczenie wskazuje, iż w sprawach CHF wciąż znajdują uznanie sadów argumenty Kancelarii, iż automatyzm w orzekaniu o nieważności umów CHF kreujący nieuzasadnione celami Dyrektywy 93/13 nadmierne korzyści po stronie kredytobiorców, jest rozwiązaniem wadliwym. Sąd w ustnych motywach rozstrzygnięcia podkreślił, że wartość nieruchomości kredytobiorców  - zakupionej ze środków Banku - znacząco wzrosła od momentu zawarcia umowy kredytu i nie można aprobować sytuacji by dodatkowo konsumenci uzyskali darmowe jej finansowanie, co miało by miejsce w przypadku orzeczenia o nieważności całej umowy kredytowej.